Ο χριστιανός και η μουσική

   Ο άνθρωπος, ύστερα από την πτώση και την έξωσή του από τον παράδεισο που επακολούθησε, ένιωσε έντονα την ενοχή και τον φόβο, καθώς και συναισθήματα ντροπής, λύπης, και μοναξιάς. Η ζωή του έγινε ακόμα πιο δραματική από τη στιγμή που διαπράχτηκε ο πρώτος φόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας˙ όταν ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του τον 'Αβελ. Τότε ήταν που ο Κάιν έγινε από τον Θεό επικατάρατος, «πλανήτης και φυγάς επί της γης» (Γεν.δ΄11-14). Οι τύψεις, η ενοχή της αμαρτίας και η κατάρα που ήταν αποτέλεσμα της αποξένωσης του ανθρώπου από τον Θεό, ακολούθησαν, ιδιαίτερα στην αρχή, όλους τους απογόνους του Κάιν. Όλα αυτά οδήγησαν τον άνθρωπο να επινοήσει τρόπους, προκειμένου να γεμίσει το μεγάλο κενό της ζωής του. Έτσι εφεύρε τη μουσική και τα διάφορα όργανά της με την ελπίδα πως θα λειτουργούσαν θετικά προς αυτόν τον σκοπό. Δημιουργός της φαίνεται από τη Γραφή ότι ήταν  ο Ιουβάλ, ο οποίος «ήτο πατήρ πάντων των παιζόντων κιθάραν και αυλόν.» (Γεν.δ΄21). Και αυτός ήταν απόγονος του Κάιν. Η μουσική των οργάνων που εφεύρε ο Ιουβάλ είχε σαν σκοπό να απαλύνει την κατάρα και να κατασιγάσει τη φωνή της συνείδησης.  Γι αυτό τον λόγο έγινε απόλυτα απαραίτητη. Κάτω όμως από το καθεστώς της αμαρτίας που ζούσαν, έγινε λάθος στην χρήση της. Με τη συνοδεία του κρασιού, αποπλάνησε την καρδιά του ανθρώπου και ενδυνάμωσε τα διάφορα πάθη του. Με τους ρυθμούς της διέγειρε την σάρκα  αναγκάζοντάς τη να χορεύει  στον παλμό της. Το μυαλό πλέον αδυνατούσε να συγκεντρωθεί και η συνείδηση ναρκωνόταν. Ο σατανάς πετύχαινε τον σκοπό του κάνοντας τους ανθρώπους να υμνούν τη σάρκα και τα πάθη της και να κινούνται χορεύοντας στους δικούς του ρυθμούς. Παράδειγμα ο Λάμεχ στα χωρία Γένεσις δ΄23-24. Η μουσική όμως είχε και τη σωστή χρήση της ανάμεσα στους απογόνους του Σήθ, ο οποίος γεννήθηκε στους πρωτόπλαστους στη θέση του αδικοχαμένου 'Αβελ. Σ΄ αυτούς χρησίμευσε για λατρευτικούς σκοπούς, για ύμνους και δοξολογία προς τον ύψιστο Θεό. Η μουσική αυτή ύψωνε το πνεύμα, γέμιζε την ψυχή με αισθήματα αγάπης και χαράς. Εδώ βρίσκεται  και η ειδοποιός διαφορά στη χρήση και τα αποτελέσματά της. Από τη μια έχουμε τη μουσική εκείνη που διεγείρει σαρκικά τον άνθρωπο, τον παθιάζει και τον οδηγεί στην βία και την ανηθικότητα - και τέτοια σήμερα είναι η μουσική ROCK, HEAVY-DEATH METAL,  DISCΟ κ.λπ. - και από την άλλη έχουμε τη μουσική που υψώνει την ψυχή, γαληνεύει το πνεύμα, καταπραΰνει τα νεύρα, ευφραίνει την καρδιά, και προκαλεί στον άνθρωπο ευχάριστα συναισθήματα, που μεταφράζονται σε αγαθές και θεάρεστες πράξεις και σε σωστό, καθώς επίσης και ευσεβή, ανθρώπινο βίο. Σ΄ αυτό το  είδος μουσικής θα βάζαμε σήμερα την κλασσική, την εκκλησιαστική, και κάθε μελωδία για ύμνους και ωδές πνευματικές... Αυτή είναι η μουσική που ακούει ο χριστιανός. Αυτήν απολαμβάνει (Εφεσίους ε΄19, Ψαλμ. ρν΄). Δυστυχώς όμως ο κόσμος ακούει το άλλο είδος, συνεχίζοντας έτσι να μη σκέφτεται σοβαρά και υπεύθυνα για την ψυχή του. Την ψυχή που είναι αθάνατη και έχει ανάγκη να λυτρωθεί και να σωθεί από την ενοχή της αμαρτίας. Ο Χριστός όμως γι΄αυτόν τον σκοπό έχυσε το αίμα Του στο Σταυρό. Μακάρι ψυχή εσύ που διαβάζεις αυτές τις αράδες να Τον δεχτείς για Σωτήρα σου τώρα. Τότε θα ψάλλεις απ΄ την καρδιά σου την παρακάτω ωδή της λύτρωσης: «Αλληλούια! Εσώθην και είμαι ευτυχής, με έσωσεν ο Λυτρωτής! ». Αμήν.  αδ. Γιάννης Ιωάννου