Μάρκος Μπούσιος

Ο Πέτρος, η Πέτρα και τα Κλειδιά

 1.Η Περίσταση

 2.Η Πέτρα και η θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

 3.Τα Κλειδιά και η παρεξήγηση

 4.Συμπέρασμα     

   Στα μέρη της Καισαρείας του Φιλίππου, πόλης κειμένης κάπου εκατόν ενενήντα (190) χιλιόμετρα βορείως της Ιερουσαλήμ, είχε έρθει ο Κύριος με τους μαθητές Του για λίγη απομόνωση και ξεκούραση. Και εδώ τους έκανε την τόσο σημαντική ερώτηση: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου»; «Οι δε είπον, 'Αλλοι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν· άλλοι δε Ηλίαν· και άλλοι Ιερεμίαν, ή ένα των Προφητών. Λέγει προς αυτούς, Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι; Και αποκριθείς ο Σίμων Πέτρος, είπε, Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Μακάριος είσαι, Σίμων υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ΄ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Και εγώ δε σοι λέγω, Ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της Πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ΄ αυτής. Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών· και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν ουρανοίς· και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. ις΄ 13-19).

   Και την ερώτηση αυτή δεν την έκανε ο Κύριος στην αρχή της δημόσιας δράσης Του,  αλλά αφού είχε κάνει μπροστά τους πολλά και μεγάλα θαύματα και τους είχε διδάξει σπουδαία και υψηλά δόγματα. Και την έκανε ο Κύριος την ερώτηση αυτή, στη διττή της μορφή, όχι θέλοντας να πληροφορηθεί, γιατί ο Ίδιος γνώριζε τα πάντα, αλλά για να δοθεί η αφορμή να πει ο Πέτρος τη μεγάλη αλήθεια για το Πρόσωπό Του που ο Ουράνιος Πατέρας Του του είχε αποκαλύψει και να απορριφθούν όλες οι άλλες γνώμες ως πλανεμένες. Και είναι άξιο παρατήρησης ότι ο Κύριος δεν ρωτάει τους μαθητές ποια γνώμη είχαν γι΄ Αυτόν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, γιατί αυτών η προκατάληψη και η κακία ήταν δεδομένη και γνωστή. Αντίθετα η γνώμη του απλού και κοινού λαού ήταν η μάλλον απροκατάληπτη και αντικειμενική.

   Από τις γνώμες που αναφέρθηκαν για το πρόσωπο του Χριστού, γίνεται φανερό πως η κυρίαρχη εκτίμηση του λαού γι΄ Αυτόν ήταν αυτή του προδρόμου, εκείνου δηλαδή που θα προετοίμαζε τον δρόμο για τον ερχομό του αναμενόμενου Μεσσία. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν και κάποιοι που έλεγαν «Ούτος είναι ο Χριστός» (Ιωάν.ζ΄41), αλλά αυτοί ήσαν ελάχιστοι και τη γνώμη τους την εξέφραζαν με αμφιβολία, δισταγμό και μεγάλη επιφύλαξη. Και μη ξεχνάμε πως ο Κύριος ρώτησε τους μαθητές Του να του πουν τη γνώμη που γενικά οι «άνθρωποι» είχαν γι΄ Αυτόν, γιατί σίγουρα υπήρχαν και οι πιστοί που ταυτίζονταν με τους μαθητές και τον είχαν αποδεχθεί ως τον Μεσσία. Αυτό φαίνεται πολλές φορές στα Ευαγγέλια, όπου διαβάζουμε «και πολλοί επίστευσαν εις Αυτόν» κ.λπ. Στη ραββινική πραγματεία με τίτλο Ντερέκ ερές ζούτα (περί το τέλος) υπάρχει παράδοση σύμφωνα με την οποία κάπου εννιά άνθρωποι της κατηγορίας του Ηλία, Ιερεμία κ.ά., αρπάχθηκαν ζωντανοί στον Παράδεισο. Βέβαια η Βίβλος αναφέρει κάτι τέτοιο μόνο για τον Ενώχ και τον Ηλία. Αλλά μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο αυτής της παράδοσης τοποθετείται η προσδοκία ότι κάποια ή κάποιο από τα πρόσωπα αυτά, επρόκειτο να ξανάρθει στη ζωή για να προετοιμάσει το δρόμο για τον ερχομό του Μεσσία. Επίσης σ΄ αυτό το πλαίσιο τοποθετείται και η εκ μέρους του Ηρώδη ταύτιση του Ιησού με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που αυτός είχε, ως γνωστό, θανατώσει. Ακούγοντας ο Ηρώδης για τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς αισθάνθηκε έκπληξη μεγάλη και φόβο και είπε: «Ούτος είναι Ιωάννης ο Βαπτιστής· αυτός ηγέρθη από των νεκρών, και δια τούτο ενεργούσιν αι δυνάμεις εν αυτώ.» (Ματθ.ιδ΄2). Και διαδόθηκε η γνώμη αυτή του Ηρώδη γρήγορα και πλατιά στο λαό. Βλέπουμε λοιπόν ότι κοινό στοιχείο όλων αυτών των ιδεών για τον Ιησού ήταν, ότι μόνο ως πρόδρομο του Μεσσία τον εκλάμβαναν και όχι ως αυτόν τον ίδιο τον Μεσσία.

   Στη συνέχεια ο Κύριος αφήνοντας  τις γνώμες του κόσμου, απευθύνεται στους μαθητές Του και τους ζητάει να πουν τη δική τους γνώμη για το Πρόσωπό Του: «Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι;» Και είναι προφανές πως ο Κύριος δίνει έμφαση στο «σεις» δείχνοντας τόσο στους μαθητές Του τότε όσο και σε μας σήμερα πόσο ενδιαφέρεται για τη γνώμη που εκείνοι που Τον πιστεύουν και Τον ακολουθούν έχουν γι΄ Αυτόν.

   Και ενώ ο Κύριος την ερώτηση την απευθύνει σ΄ όλους τους μαθητές που σ΄ αυτή την περίσταση είναι μαζί Του, απαντά ο παντού και πάντα θερμός και αυθόρμητος Σίμων Πέτρος. Ενώ προηγουμένως που η ερώτηση αφορούσε τη γνώμη «των ανθρώπων» γενικά, η απάντηση ήρθε απ΄ όλους τους μαθητές. Τώρα ο Πέτρος πετάγεται και προλαβαίνει: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος». Και είναι γνωστό πως πολλοί άλλοι, που αρχικά είχαν θαυμάσει τον Χριστό και τον είχαν πιστέψει ως τον Μεσσία, τώρα είχαν αλλάξει γνώμη και Τον είχαν εγκαταλείψει. Οι Απόστολοι όμως είχαν ενισχυθεί στην πίστη, ότι Αυτός ήταν ο Χριστός και παρέμεναν πιστοί κοντά Του. Οι δυο ονομασίες που περιέχει η απάντηση του Πέτρου, που ή είχε ήδη αποκαλυφθεί και στους άλλους ή οι άλλοι ακούγοντάς την την υιοθέτησαν και συμφώνησαν, ήτοι ο Χριστός και ο Υιός του Θεού, δεν είναι ακριβώς ταυτόσημες, παρόλο που η μία συνεπάγεται την άλλη. Η γνώση του Ιησού ως Υιού του Θεού είναι ανώτερη από τη γνώση Αυτού ως Μεσσία. Ο Πέτρος προσθέτοντας και το άρθρο εδώ, λέγοντας, δηλαδή, «ο» Υιός του Θεού του ζώντος, ομολογεί σαφώς, τη θεία αρχή του Ιησού. Μια παρόμοια ομολογία έκαναν οι μαθητές και λίγο πριν όταν η παρουσία του Ιησού γαλήνεψε την άγρια θάλασσα μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Κατάπληκτοι τότε οι μαθητές "ελθόντες προσεκύνησαν αυτόν, λέγοντες, Αληθώς Θεού Υιός είσαι" (Ματθ.ιδ΄33). Όμως ο Κύριος δεν τους αποκάλεσε μακάριους. Και τούτο γιατί αυτή η ομολογία ήταν προϊόν μιας συγκεχυμένης αντίληψης όσον αφορά τόσο τον αριθμό των υιών του Θεού, -αφού δεν είπαν «Ο Υιός του Θεού» αλλά απλώς  «Θεού Υιός»-, όσο και το χαρακτήρα τους, και προήλθε μάλλον από την έκπληξη που στη διάνοιά τους προκάλεσε το θαύμα, ενώ η μοναδικότητα του Ιησού ούτε καν ως πιθανή ιδέα είχε περάσει από το νου τους. Του Πέτρου η ομολογία, αντίθετα, ήταν συγκεκριμένη. Και δεν ήταν μόνο του Πέτρου, αλλά και των υπόλοιπων μαθητών που ήσαν παρόντες στην περίσταση. Ο δε Κύριος μακάρισε τον Πέτρο γιατί ό,τι είπε για το Πρόσωπό Του δεν ήταν προϊόν δικής του διαπίστωσης η συμπέρασμα μελέτης και έρευνας, ούτε ακόμη αποκάλυψη προερχόμενη από σάρκα και αίμα, δηλαδή άνθρωπο, αλλά αποκάλυψη που του δόθηκε απευθείας από τον ουράνιο Πατέρα του Κυρίου, τον ίδιο τον Θεό. Όταν ο Χριστός ήταν εδώ στη γη στα μάτια όλων εκείνων που έρχονταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε επαφή μαζί Του, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας άνθρωπος. Προφήτης ναι, διδάσκαλος ναι, θαυματουργός ναι, αλλά πάντως άνθρωπος και τίποτε πέρα απ΄ αυτό. Έτσι, χρειαζόταν αποκάλυψη από τον Θεό, τον Ουράνιο Πατέρα του Χριστού, για να Τον δεχτεί κανείς ως αυτό που πραγματικά ήταν, δηλαδή ως τον Χριστόν τον Υιόν του Θεού του ζώντος. Και αυτό ακριβώς έγινε στον Πέτρο και γι΄ αυτό ο Κύριος τον μακάρισε.

    Ερχόμαστε τώρα σ΄ αυτό που είπε ο Κύριος στον Πέτρο στη συνέχεια: «Και εγώ δε σοι λέγω, Ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ΄ αυτής.» (εδ. 18). Τα λόγια αυτά, είναι γνωστό πόση σύγχυση έχουν προκαλέσει στη Χριστιανοσύνη από τους πρώτους κιόλας αιώνες. Στην αρχή οι Επίσκοποι της Ρώμης, και αργότερα οι Πάπες, ισχυρίζονταν, όπως και σήμερα, πως ο Χριστός οικοδόμησε την εκκλησία Του πάνω στον Πέτρο που αρχικά τον κατέστησε αρχηγό των Αποστόλων και αργότερα πρώτο Επίσκοπο της εκκλησίας της Ρώμης. Έτσι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διεκδίκησε, και εξακολουθεί να διεκδικεί, τα πρωτεία στους κόλπους της Χριστιανοσύνης με τον ισχυρισμό ότι οι Πάπες είναι οι φυσικοί διάδοχοι του Αποστόλου Πέτρου.

   Βέβαια η θέση αυτή είναι εντελώς αυθαίρετη και στερείται οποιασδήποτε βιβλικής ή ιστορικής βάσης, και εκτός από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν γίνεται δεκτή από κανένα από τους άλλους κλάδους της Χριστιανοσύνης. Δεν θα επιμείνουμε πολύ στο σημείο αυτό όμως, μιάς και δεν έχει καμία σχέση με τα λόγια του Χριστού προς τον Πέτρο, αλλά, έτσι για την αλήθεια, επικαλούμαστε μόνο την προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Την Επιστολή αυτή την έγραψε ο Παύλος στην Κόρινθο γύρω στο 60 μ.Χ. Και ενώ στέλνει ασπασμό σε τόσους άλλους πιστούς ούτε καν μνεία κάνει για τον Πέτρο. Ήταν ποτέ δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο αν αλήθευε ότι ο Πέτρος ήταν Επίσκοπος (δηλ. Ποιμένας) της εκκλησίας της Ρώμης; Ακόμη κι αν έλειπε από την πόλη πάλι αναφορά στο όνομά του θα έκανε οπωσδήποτε ο απόστολος Παύλος.

   Το ότι δε ο Πέτρος μαρτύρησε στη Ρώμη, καθώς και ο Παύλος, επί Νέρωνος, κάπου μεταξύ 67 και 68 μ.Χ., δεν αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, ούτε υπάρχει γι΄ αυτό άλλη αυθεντική ιστορική μαρτυρία, ωστόσο οι σχετικές παραδόσεις είναι τόσο πολλές και τόσο διάχυτη ήταν η πίστη αυτή μεταξύ των χριστιανών της εποχής εκείνης, που να μη υπάρχει για μας σοβαρός λόγος να την αρνηθούμε. Μάλιστα ο Ωριγένης λέει πώς ο Πέτρος πέθανε με σταυρικό θάνατο, ως μη Ρωμαίος πολίτης, και επειδή δεν έκρινε τον εαυτό του άξιο να πεθάνει όπως ο Κύριός του, ζήτησε να τον σταυρώσουν με το κεφάλι προς τα κάτω, αίτημα που ικανοποιήθηκε!

   Ύστερα απ΄ αυτά, λίγα αλλά αρκετά, νομίζουμε ότι γίνεται ολοφάνερο ότι η θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δεν έχει, όπως ήδη αναφέρθηκε, καμία βιβλική ή ιστορική βάση. Αλλά τι εννοούσε ο Κύριος λέγοντας στον Πέτρο: «Συ είσαι Πέτρος και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου». Είναι φανερό, με την πρώτη ανάγνωση, πως ο Κύριος δεν εννοούσε ότι την εκκλησία Του θα την οικοδομούσε πάνω στον Πέτρο, αλλά στην Πέτρα. Η διάκριση δεν είναι μόνο ένα απλό λογοπαίγνιο, γιατί πέτρα ήταν η αλήθεια που βγήκε από το στόμα του Πέτρου, ότι δηλαδή ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, που ως θεία αποκάλυψη είχε δοθεί στον Πέτρο από τον  Ουράνιο Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δηλαδή από τον ίδιο τον Θεό. Η αλήθεια αυτή είναι η βάση και το θεμέλιο του χριστιανισμού. Είναι το Ευαγγέλιο που πρώτος ο Πέτρος κήρυξε την ημέρα της Πεντηκοστής, που κατά πολλούς θεωρείται η γενέθλια ημέρα της εκκλησίας, ενώ κατ΄ άλλους η εκκλησία ιδρύθηκε-θεμελιώθηκε μεν όταν γύρω Του ο Κύριος μάζεψε τους πρώτους μαθητές, αλλά πήρε τη δύναμη του Πνεύματος του Αγίου, ήτοι οικοδομήθηκε, την ημέρα της Πεντηκοστής. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Κύριος, επαναλαμβάνουμε, δεν είπε στον Πέτρο ότι θα οικοδομούσε την εκκλησία Του πάνω στον Πέτρο αλλά στην αλήθεια που είπε εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος ότι Αυτός, ο Ιησούς, ήταν ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος. Μ΄ άλλα λόγια η πίστη ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ήτοι ο Μεσσίας, και όχι μόνο, αλλά και ο Υιός του Θεού του ζώντος, είναι το παν για τη σωτηρία του αμαρτωλού. Έτσι, ξεκαθαρίζεται το θέμα και αίρεται κάθε παρεξήγηση. Το οικοδόμημα του χριστιανισμού, η σωτηρία του αμαρτωλού, το αιώνιο μέλλον όλων των ανθρώπων, από την αποδοχή ή απόρριψη του Χριστού ως Υιού του Θεού του ζώντος και μόνου Σωτήρα εξαρτάται. Αυτό λοιπόν, και μόνο αυτό, εννοούσε ο Κύριος με τα πιο πάνω λόγια που είπε στον Πέτρο. Και κάτι ακόμη, ότι ο Πέτρος θα ήταν αυτός που θα κήρυττε πρώτος, ύστερα από την Πεντηκοστή, αυτή την αλήθεια και θα κέρδιζε στο Χριστό Ιουδαίους και Εθνικούς.

3.Τα Κλειδιά και η παρεξήγηση

   Και ερχόμαστε τώρα στα κλειδιά. Τι εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε στον Πέτρο: «Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών»; Εδώ χάνεται κανείς στον ωκεανό των παραδόσεων και ανέκδοτων που κυκλοφορούν αναφορικά με τον Πέτρο και τα κλειδιά. Τον παρουσιάζουν ως κλειδοκράτορα του Παραδείσου και γύρω απ΄ αυτό κυκλοφορούν όλων των ειδών τα ανέκδοτα και αστεία που πολλά απ΄ αυτά δεν απέχουν από τη βλασφημία.

   Η Βασιλεία των Ουρανών είναι η Βασιλεία του Θεού στην ορατή της μορφή (βλέπε σχετικό σημείωμα στην επιλογή: Διάφορα Σχόλια). Τα δε κλειδιά που ο Κύριος θα έδινε, και αργότερα έδωσε, στον Πέτρο, δεν ήταν πολλά, ήταν μόνο δυο. Με το ένα άνοιξε τη θύρα της Βασιλείας των Ουρανών την ημέρα της Πεντηκοστής για τους Εβραίους και Προσήλυτους (Πράξ. β΄) και με το άλλο άνοιξε τη θύρα για τους Εθνικούς στην Καισάρεια, στον οίκο του Ρωμαίου εκατόνταρχου Κορνήλιου (Πράξ. ι΄). Τόσο απλό είναι το θέμα, αλλά όταν ξεκινάει κανείς στραβά, στραβά συνεχίζει και να όλη αυτή η παρεξήγηση και σύγχυση.

   Σ΄ αυτά τα κλειδιά και το άνοιγμα αυτών των θυρών, και γενικότερα σ΄ όλες τις  αποφάσεις των Αποστόλων, και όχι μόνο, όπως φαίνεται και από τη Σύνοδο των Ιεροσολύμων το έτος 50 μ.Χ., στην οποία προεδρεύων πρεσβύτερος ήταν ο Ιάκωβος ο κατά σάρκα αδελφός του Κυρίου και αντικείμενό της ήταν οι όροι υπό τους οποίους οι εθνικοί θα γίνονταν δεκτοί στους κόλπους του χριστιανισμού, αναφέρεται ο Κύριος και με τα λόγια: «Και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς· και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς.» (εδ.19β). Τα ίδια αυτά λόγια, σε πληθυντικό αριθμό, επαναλαμβάνει ο Κύριος στο ιη΄κεφάλαιο. Όμως για να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοεί ο Κύριος σ΄ εκείνη την περίσταση, πρέπει να διαβάσουμε από αρκετά πιο πάνω. Παραθέτουμε, λοιπόν, την όλη περικοπή: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν σου ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ΄ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης. Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν αίσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ· και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ.» (Ματθ. ιη΄15-18). Ο πληθυντικός των ρημάτων δείχνει καθαρά ότι ο Κύριος την εξουσία του «δεσμείν και λύειν» (όροι που στην Ιουδαϊκή θεολογική γλώσσα σημαίνουν: «απαγορεύειν και επιτρέπειν», την έδωσε στην τοπική ή επιμέρους εκκλησία και αφορά στο μηχανισμό της εκ μέρους της αποδοχής νέων μελών, με τα γνωστά κριτήρια της ομολογίας του Χριστού ως Σωτήρος ατομικού και τους βαπτίσματος, κατά το σωστό τρόπο και με το σωστό νόημα, καθώς και της αποβολής, ήτοι παράδοση στο Σατανά, αναξίων μελών με σκοπό την εκ μέρους τους αναγνώριση της αμαρτίας ή των αμαρτιών τους και την ειλικρινή τους μετάνοια και επιστροφή (βλ. Α΄Κορ. ε΄5-9). Επίσης, μετά την ανάστασή Του ο Κύριος σε μια από τις πολλές φανερώσεις Του στους μαθητές Του είπε: «Καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε, και λέγει προς αυτούς, Λάβετε Πνεύμα 'Αγιον. Αν τινων συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς· αν τινων κρατήτε, είναι κεκρατημέναι» (Ιωάν. κ΄21,22). Και αυτά τα λόγια την ίδια, όπως την εκθέσαμε πιο πάνω, σημασία έχουν. Πάντως ένα είναι βέβαιο για όσους πιστεύουν και αγαπούν την αλήθεια όπως μας αποκαλύπτεται στην Καινή Διαθήκη: Ότι και στα τρία σημεία που αναφέραμε δεν υπάρχει τίποτε που να παραπέμπει στο θεσμό της μυστηριακής εξομολόγησης σε εκκλησιαστικό λειτουργό και την εκ μέρους του συγχώρηση ή μη του εξομολογούμενου όπως έχει αναπτυχθεί στους γνωστούς χριστιανικούς κλάδους. Και τούτο, -αν και πολύ μεγάλο θέμα και πάντως όχι του παρόντος-, γιατί αν αυτή ήταν η σημασία των λόγων αυτών του Κυρίου οι πρώτοι και καλύτεροι να τη συλλάβουν και στη συνέχεια να την εφαρμόσουν ήταν αναντίρρητα αυτοί οι ίδιοι οι Απόστολοι στους οποίους ο Κύριος απηύθυνε τα λόγια αυτά. Και όχι μόνο πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε κάποιον Απόστολο ή άλλον εργάτη του Ευαγγελίου να λέει σε κανένα, όπως ο Κύριος, «συγχωρημένες είναι, ή ας είναι, ή να είναι, οι αμαρτίες σου», αλλά τουναντίον έχουμε περιπτώσεις στις οποίες οι ίδιοι οι Απόστολοι συστήνουν την απευθείας στον Θεό εξομολόγηση. Στη Σαμάρεια π.χ. όταν ο Σίμων ο μάγος πρόσφερε χρήματα στους Αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη για να του δώσουν την εξουσία να επιθέτει κι αυτός τα χέρια του πάνω στους ανθρώπους και να λαμβάνουν το Πνεύμα το 'Αγιο, όπως είδε να συμβαίνει με τους Αποστόλους, η απάντηση του Πέτρου ήταν ξεκάθαρη: «Το αργύριόν σου ας ήναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται δια χρημάτων. Συ δεν έχεις μερίδα ουδέ κλήρον εν τω λόγω τούτω· διότι η καρδία σου δεν είναι ευθεία ενώπιον του Θεού. Μετανόησον λοιπόν από της κακίας σου ταύτης, και δεήθητι του Θεού, ίσως συγχωρηθή εις σε η επίνοια της καρδίας σου· επειδή σε βλέπω ότι είσαι εις χολήν πικρίας και δεσμόν αδικίας.» (Πράξ. η΄20-22). Εδώ, αν οι Απόστολοι είχαν εννοήσει τα λόγια του Χριστού «Αν τινων συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς· αν τινων κρατήτε, είναι κεκρατημέναι.» (Ιωάν. κ΄23), καθώς και τα των άλλων δυο περιπτώσεων που έχουμε αναφέρει πιο πάνω, όπως καθιερώθηκαν αργότερα στο θεσμό της «Μυστηριακής» εξομολόγησης, ο Πέτρος θα καλούσε τον Σίμωνα να τον «εξομολογήσει» και δεν θα του σύστηνε να μετανοήσει και να παρακαλέσει ο ίδιος τον Θεό να τον συγχωρήσει. Νομίζουμε πως αυτή και μόνη η περίπτωση είναι αρκετή για να δείξει, και από τη θετική πλευρά, ότι τα λόγια αυτά του Χριστού οι Απόστολοι τα κατάλαβαν και τα εφάρμοσαν όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Προς επίρρωση των ισχυρισμών αυτών αναφέρουμε ότι ο θεσμός της σε εκκλησιαστικό λειτουργό κατ' ιδίαν μυστηριακής εξομολόγησης, ήταν άγνωστος στους χριστιανούς των πρώτων δυο-τριών αιώνων, καθιερώθηκε δε σταδιακά, και οπωσδήποτε όχι χωρίς σοβαρές αντιρρήσεις και αντιδράσεις, πολύ αργότερα.

4:Συμπέρασμα

1) Ο Κύριος δεν είπε στον Πέτρο ότι θα οικοδομούσε την Εκκλησία Του πάνω σ΄ αυτόν, αλλά στην αλήθεια που, κατ΄ αποκάλυψη του Θεού εξέφρασε ο Πέτρος, ότι δηλαδή ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Αυτή ήταν η πέτρα πάνω στην οποία θα οικοδομούσε και αργότερα οικοδόμησε την Εκκλησία Του ο Κύριος. 2) Τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών που είπε ότι θα του έδινε, και αργότερα του έδωσε, δεν ήταν πολλά, μόνο δυο. Και δεν έχουν να κάνουν ούτε με τον Ουρανό ούτε με τον Παράδεισο, που είναι, φυσικά, ένα και το αυτό. Τα κλειδιά αυτά τα χρησιμοποίησε ο Πέτρος για να ανοίξει τη θύρα της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή της επίγειας και ορατής μορφής της Βασιλείας του Θεού, με το ένα για τους Εβραίους και Προσήλυτους την ημέρα της Πεντηκοστής και με το άλλο για τους εθνικούς στον οίκο του Ρωμαίου εκατόνταρχου Κορνήλιου λίγο αργότερα στην Καισάρεια. Το κλειδί είναι σύμβολο εξουσίας και επρόκειτο και για την 3) Εξουσία που έδωσε ο Κύριος στον Πέτρο και σ΄ όλους συλλογικά τους Αποστόλους να αποφασίζουν, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, για την εισδοχή μελών στις τοπικές εκκλησίες, καθώς και την αποβολή ανάξιων μελών απ΄ αυτές. Την εξουσία αυτή στη συνέχεια την μεταβίβαζαν οι Απόστολοι στις επιμέρους εκκλησίες που ίδρυαν και οργάνωναν. Αυτό, και μόνον αυτό, προκύπτει από μια σοβαρή και απροκατάληπτη μελέτη του θέματος όπως παρουσιάζεται στις σελίδες της Καινής Διαθήκης.