Ημερομηνία: 18/6/1990

Ήταν ένα ωραίο καλοκαιρινό απόγευμα. Στην εκκλησία έξη άτομα είχαν εκφράσει την επιθυμία να βαφτιστούν. Ξεκινήσαμε μια καλή, αριθμητικά, ομάδα, με ιδιωτικά αυτοκίνητα, για την ωραία Βραυρώνα, κάπου τριάντα πέντε χιλιόμετρα από την Αθήνα. Η θάλασσα, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, ήταν αρκετά ταραγμένη. Αυτό όμως δεν ήταν πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν πού θα μπορούσαμε να κάνουμε τη βάφτιση, δεδομένου ότι οι αμμουδιές ήταν όλες κατάμεστες από λουόμενους. Τελικά αναγκαστήκαμε να κατεβούμε από βράχους σε μέρος που μόνο δυο-τρεις μας παρακολουθούσαν, και μάλιστα, προσεκτικά άκουγαν τη σχετική ομιλία και προσευχή. Πιστεύουμε πως ήταν μια καλή μαρτυρία για τον Κύριό μας. Αφού τελείωσε η βάφτιση, κάπου κοντά σ΄ένα υπαίθριο κέντρο καθήσαμε όλοι σε τραπέζια, γεμάτοι συγκίνηση, χαρά και ενθουσιασμό, φάγαμε και ήπιαμε κάτι. Λες και είμασταν συνεννοημένοι, καθώς θερμά χαιρετιόμασταν, όλοι λέγαμε τα ίδια λόγια, σ΄αυτούς που βαφτίστηκαν, φυσικά, "Ο Κύριος να σε ευλογεί" και οι υπόλοιποι: "Κι άλλα πολλά τέτοια..." Όμως δεν είναι τόσο το βάφτισμα, αν και απόλυτα επιβεβλημένο ως εντολή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά η κατά χάρη σωτηρία του αμαρτωλού που είναι το πρώτιστο και μέγιστο, και γι΄αυτό η δόξα ανήκει μόνο στον Θεό. Το βάφτισμα γίνεται στη βάση της ομολογίας του ατόμου ότι έχει πιστέψει στον Χριστό και τον έχει δεχθεί ως προσωπικό Σωτήρα του.Αμήν.