την πλάση! Πώς χωρίζονται τα χρώματα μπροστά του!

Αυτή είν΄ η γη, που ξέφευγε τα βήματά μου κάτου;

Αυτοί είν΄ οι κάμποι, τα βουνά, τα δέντρα; Αυτή είν΄ η μέρα,

Που μες στη νύχτα τη βαθιά την άκουγα; ω μητέρα,

εσύ  ΄σαι, που μ΄ εγέννησες και μ΄ έκανες να νιώσω

πόσο γλυκιά θάν΄ η ζωή για όσους τη βλέπουν, πόσο

πικρή γι΄ αυτούς, που την ακούν βαθιά φυλακισμένοι

στα κάτεργα της σκοτεινιάς, ξένοι στον κόσμο, ξένοι,

πίσω απ΄ αδιάβατο βουνό με δίχως μονοπάτια!

Ω μάτια, που με βλέπετε και που σας βλέπω, ω μάτια,

Θρόνοι, που κάθεται η ψυχή στα δυο σας μοιρασμένη

κι αναγαλλιάζει λαμπερή κι αθανασία προσμένει

ω μάτια, που με τη ζωή με δένετε με τόσα,

με τόσα νήματα χρυσά, μ΄ όσες ματιές, ποια γλώσσα

μας λέει όσα μας λέτε σεις δίχως φωνή και λέξη;

ποιο στόμα, ροδοστέφανα χαμόγελα κι αν πλέξη,

μας δείχνει τη χαρά, όσο σεις σε μια σας λάμψη μόνο;

ποιος στεναγμός και ποια κραυγή θα δείξουν τόσον πόνο

όσο ένα δάκρυ σας βουβό; ποιο βελουδένιο χέρι

ξέρει τα χάδια της ψυχής, που μια ματιά σας ξέρει;

Ω μάτια, που φωτίσατε τ΄ άβουλα βήματά μου,

ω μάτια, εσείς, που φέρνετε τα χέρια μου με τάξη,

όπου η ψυχή μου ορέγεται κι ο νους όπου προστάξη!

ω μάτια, που με βλέπετε κι ω μάτια που σας είδα,

ζωή κι αγάπη και χαρά και απαντοχή κι ελπίδα

όλα είν΄ ωραία και ποθητά κι είν΄ όλα αγαπημένα,

ποιος είμαι». Κι είπε ο τυφλός: «Και θέλει σκέψη τάχα;