Ποιος γνωρίζει Ποιον;

Ακούμε ή διαβάζουμε πολλές φορές φράσεις όπως: «γνώρισα τον Κύριο», «όταν όμως γνώρισα τον Κύριο όλα άλλαξαν»· ψάλλουμε: «Γιατί Χριστέ να μη Σε είχα γνωρίσει...» κλπ., κλπ. Όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια ενός βασικού λάθους όσον αφορά τη θέση του ανθρώπου ενώπιον του Θεού, και ποιος έχει την πρωτοβουλία στο ζήτημα της σωτηρίας του αμαρτωλού. Η γλώσσα αυτού του είδους δείχνει πόσο δεμένος με τον εαυτό του είναι ο άνθρωπος, και πόσο ανθρωποκεντρικά σκέφτεται και ερμηνεύει τα πάντα. Είναι βαθιά επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος» (Πλάτ. Πρωταγόρας), δηλαδή, την ανθρωποκεντρική φιλοσοφία. Και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, αφού ο άνθρωπος αποκόπηκε από τον Δημιουργό του λόγω της αμαρτίας.

Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Η αμαρτία έκανε πολύ μεγάλο κακό στον άνθρωπο· τον αποξένωσε τόσο από τον Θεό, που όσο και να το θέλει, πράγμα που δεν συμβαίνει ούτε μπορεί να συμβεί μόνο από τη δική του πλευρά, δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Γι΄ αυτό και η σαφής διδασκαλία της Βίβλου είναι ότι και σ΄ αυτό το σημείο ο Θεός παίρνει την πρωτοβουλία και γνωρίζει τον άνθρωπο. Αλλά τι εννοούμε λέγοντας ο Θεός γνωρίζει τον άνθρωπο; Ο Θεός είναι παντογνώστης και, φυσικά, γνωρίζει τα πάντα, συνεπώς και τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο. Τότε για τι είδους γνώση και γνωριμία μιλάμε; Πρόκειται για αναγνώριση ενός λαού, όπως του Ισραήλ, ή ενός ανθρώπου, εκ μέρους του Θεού ως δικού Του.

Η Βίβλος έχει πολλά χωρία στα οποία μπορεί να στηριχτεί αυτή η θέση. Και έχουμε κι εδώ να κάνουμε με την «πρωτοβουλία» του Θεού. Από τα πολλά αυτά χωρία θα ξεχωρίσουμε δυο, ένα από την Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας α΄ 5: «Πριν σε μορφώσω εν τη κοιλία σε εγνώρισα·» και ένα από την Καινή Διαθήκη, Γαλάτας δ΄ 9: «τώρα δε, αφού εγνωρίσατε τον Θεόν, μάλλον δε εγνωρίσθητε υπό του Θεού,». Στο μεν πρώτο, χωρίς να παύει να ισχύει η πιο πάνω έννοια της εκ μέρους του Θεού γνωριμίας του ανθρώπου που δώσαμε, η σημασία του «σε εγνώρισα» είναι ότι ο Θεός ξεχώρισε τον Ιερεμία για ένα συγκεκριμένο έργο. Τον αναγνώριζε ως δικό Του και τον ξεχώρισε να τον καταστήσει προφήτη. Στη δε δεύτερη περίπτωση, στους Γαλάτες, το «εγνωρίσθητε υπό του Θεού» σημαίνει την πρόσκληση στην «εν Χριστώ» σωτηρία, στην «κατά χάριν» και «δια της προγνώσεώς» Του «εκλογή» τους.

Δίχως αμφιβολία εδώ έχουμε αλήθεια που μας έχει αποκαλυφτεί στις Γραφές και πρέπει να τη δεχτούμε με την πίστη της καρδιάς. Κάθε προσπάθεια να εξηγήσουμε τις ενέργειες αυτές του Θεού, όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά ενέχει και σοβαρό κίνδυνο αλαζονικής καταπάτησης γης αγίας με τα αμαρτωλά υποδήματα της ανθρώπινης λογικής, και μπορεί να οδηγήσει σε πλάνες ολέθριες για την κάθε ψυχή που θα τις δεχθεί.

Επιγραμματικά, το σημείωμά μας αυτό, θα το κλείσουμε λέγοντας: Ο Θεός παίρνει την πρωτοβουλία και γνωρίζεται στον άνθρωπο, και ύστερα, με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, ο άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον Θεό, και θα Τον γνωρίζει αιώνια. Μέσα στο πλαίσιο της θείας πρωτοβουλίας ερμηνεύονται όλες οι βιβλικές ρήσεις που αναφέρονται στην εκ μέρους του ανθρώπου γνώση και γνωριμία του Θεού. Δεν γνωρίζουμε εμείς τον Θεό, αλλά ο Θεός γνωρίζει εμάς! Δόξα στο όνομά Του!