To μέρος του Λευϊτικού Νόμου που αναφέρεται στα καθαρά και μη καθαρά ζώα και πτηνά και αφορούσε τη διατροφή του λαού Ισραήλ δεν είχε πνευματικό αλλά υγιεινό νόημα και σκοπό. Οι πάντες σήμερα συμφωνούν πως ό,τι απαγόρευε ο Θεός στους Ισραηλίτες να τρώνε από το ζωικό βασίλειο τότε ήταν και είναι βλαβερό για την υγεία του ανθρώπου. Έτσι, ο Θεός περιέλαβε στον Νόμο Του προς τον λαό Του κάθε τι που ήταν για το καλό του. Για μας δε τους εθνικούς δεν υφίσταται καν τέτοιο θέμα από πνευματικής άποψης. Μπορούμε να τρώμε ό,τι θέλουμε, αρκεί να ξέρουμε τι βλάπτει και τι ωφελεί, και σε ποιό βαθμό! Είναι πια θέμα καθαρά ατομικό, που μόνο θρησκευτική ή πνευματική ισχύ δεν έχει! Επίσης τα χαρακτηριζόμενα ως ακάθαρτα είδη ήσαν απαγορευμένα και για τις θυσίες! Στο θέμα αυτό την τελεία και την παύλα την βάζει η απόφαση που οι Απόστολοι και οι Πρεσβύτεροι "συν όλη τη εκκλησία" πήραν σχετικά με τους όρους με τους οποίους θα γίνονταν δεκτοί οι εθνικοί στους κόλπους της χριστιανικής πίστης κατά την πρώτη εκείνη σύνοδο στην Ιερουσαλήμ το 50 μ.Χ. Η απόφαση έλεγε: "Έδοξεν...τω πνεύματι τω αγίω και ημίν μηδέν πλέον επιτίθεσθαι ημίν βάρος πλην τούτων των επάναγκες, απέχεσθαι ειδωλοθύτων και αίματος και πνικτών και πορνείας' εξ ων διατηρούντες εαυτούς ευ πράξετε. Έρρωσθε." Πρ.15: 28 (Κ.Κ.Nestle). Αυτά είναι για μας, και δόξα τω Θεώ!