Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς Θεό, χωρίς αντικείμενο λατρείας, χωρίς πίστη σε κάτι πολύ ανώτερο από αυτόν. 'Αθεος άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Έτσι είναι πλασμένος ο κάθε άνθρωπος, σε όλη του τη ζωή τον Θεό να ζητά, και ας μην το γνωρίζει. Αυτό που θέλει και εναγωνίως ψάχνει στις απολαύσεις, στις ηδονές, στις επιδείξεις, στα γλέντια και τις διασκεδάσεις, είναι στην ουσία ο Θεός. Όλα τα παραπάνω είναι απλώς υποκατάστατα, της ανάγκης της ψυχής του  για την εξεύρεση του αληθινού Θεού.
   Ο εχθρός της ψυχής μας ο διάβολος γνωρίζοντας καλά όλα αυτά ,προκειμένου να παραπλανήσει τον άνθρωπο, αντί του Θεού,  προσφέρει αφενός τον κόσμο, όπως έκανε  στους πειρασμούς του Κυρίου, εκεί Του έδειξε <<πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών>> ως αντάλλαγμα, προκειμένου να πέσει και να τον προσκυνήσει(Ματθαίος δ΄9), αφετέρου προσφέρει κάποιο άλλο υποκατάστατο όπως τα πολλά υλικά αγαθά. Για τον άφρονα πλούσιο, διαβάζουμε στις γραφές. «Και θέλω ειπεί προς την ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι΄ έτη πολλά, αναπαύου, φάγε, πίε,  ευφραίνου», (Λουκάς ιβ΄ 19). Εδώ μάλιστα υπάρχει το στοιχείο της πλεονεξίας , η οποία δεν ικανοποιείται ποτέ εκτός βεβαίως, της έκδηλης παραπλάνησης, διότι η ψυχή σίγουρα δεν ικανοποιείται όντας άυλη, με υλικά αγαθά. Ο εχθρός δηλαδή προσφέρει πάντοτε υποκατάστατα είδωλα, καλλιεργώντας επιθυμίες και προσδοκίες, αλλά ποτέ κάτι το γνήσιο και αληθινό. Σκοπός του είναι πάντοτε να πλανήσει, να καταστρέψει ζωές στην αμαρτία και τελικά να οδηγήσει στην απώλεια αλύτρωτες ψυχές. 
   Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι είναι μονόδρομος η επιλογή. Ή τον Θεό η τον διάβολο Ή τον Θεό ή τα ψεύτικα είδωλα που υπάρχουν στον κόσμο. Τον κόσμο της ειδωλολατρίας, της αμαρτίας ,της σάρκας, των αισθήσεων, των ψεύτικων απολαύσεων και μάταιων υλικών αναζητήσεων, τον κόσμο που, όπως διαβάζουμε στις γραφές, "όλος εν τω πονηρώ κείται".( Α΄ Ιωάννου ε΄19). 
   Όλα λοιπόν ψεύτικα απατηλά υποκατάστατα. Εδώ είναι όμως που εμφανίζεται μια τάση και καλλιεργείται ιδιαίτερα στις μέρες μας, για κάτι που είναι απόλυτα αδύνατο. Να συνδυάσουμε τον Θεό με τις σαρκικές αμαρτωλές απολαύσεις και το φρόνημα του κόσμου. Μα το Πνεύμα και η σάρκα είναι τόσο αντίθετα, «ταύτα αντίκεινται προς άλληλα» ( Γαλάτας  ε΄ 17).Επίσης, "όστις είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του θεού καθίσταται". Ή το ένα λοιπόν ή το άλλο. Πρέπει να επιλέξουμε.
   Πρέπει να σοβαρευτούμε με τον Θεό. Δεν είναι απλή υπόθεση η πίστη στον  Ιησού Χριστό. Πρέπει να Τον δεχτούμε ως  απόλυτο Κύριο στην καρδιά μας.
Οι Ισραηλίτες δεν σοβαρεύτηκαν και έπαιζαν. Μα ο Θεός δεν εμπαίζεται! Έδωσε προφήτες και αυτοί τους αγνόησαν και πολλούς τους σκότωσαν. Αποφάσισε να δώσει τον μονογενή του Υιό τον Ιησού Χριστό και Αυτόν τον σταύρωσαν.  Βεβαίως πάντα "κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού". Ο Θεός Τον ανέστησε όμως "λύσας τάς ωδίνας του θανάτου" (Πραξ.β΄23-24),  διότι ο ίδιος ήταν  αναμάρτητος. Πέθανε στον σταυρό στην θέση κάθε αμαρτωλού πληρώνοντας με το τίμημα της ζωής Του κάθε αμαρτία μας. Έχυσε το αίμα Του το άγιο για να σώσει κάθε  αμαρτωλό. Τώρα όποιος μετανιωμένος Τον δέχεται ως προσωπικό του σωτήρα έχει ζωή αιώνια. Τέρμα πια τα ψέματα του σατανά. Τέρμα  πια τα υποκατάστατα. Οστις  έχει  τον Υιόν, έχει την ζωήν, όστις δεν έχει τον Υιόν του Θεού, την ζωήν δεν έχει (Α΄ Ιωάννου ε΄12). Σχόλιο αδ. Γιάννη Ιωάννου.