Στην Κόρινθο ο Παύλος διαλεγόταν στη συναγωγή κάθε Σάββατο, και έπειθε Ιουδαίους και Έλληνες. Και όταν ο Σίλας και ο Τιμόθεος κατέβηκαν από τη Μακεδονία, ο Παύλος «συνείχετο τω πνεύματι... διαμαρτυρόμενος τοις Ιουδαίοις τον Χριστόν Ιησούν.» (Πρ. ΙΗ΄5). Και ενώ αυτοί αντιτάσσονταν και βλασφημούσαν, ο Παύλος τίναξε τα ρούχα του, σύμφωνα με τη συνήθεια, σε ένδειξη έντονης διαμαρτυρίας, λέγοντάς τους «το αίμα υμών επί την κεφαλήν υμών' καθαρός εγώ' από του νυν εις τα έθνη πορεύσομαι.» (εδ, 6). Και μπήκε στο σπίτι κάποιου Ιούστου. Δυο πράγματα σημειώνει ιδιαίτερα σε σχέση μ΄αυτόν τον άνθρωπο ο Λουκάς,1. 'Ότι ανήκε στην κατηγορία εκείνη των προσηλύτων που λέγονταν «σεβόμενοι τον Θεόν» και 2. 'Οτι «η οικία του ην συνομορούσα τη συναγωγή.»(εδ. 7). Επίσης διαβάζουμε: «Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσε τω Κυρίω συν όλω τω οίκω αυτού, και πολλοί των Κορινθίων ακούοντες επίστευον και εβαπτίζοντο» (εδ. 8). Και όταν ο Γαλλίων, ο αδελφός του γνωστού στωικού φιλοσόφου και δασκάλου του Νέρωνα, Σενέκα, διορίστηκε ανθύπατος της Αχαΐας, «κατεπέστησαν ομοθυμαδόν οι Ιουδαίοι τω Παύλω και ήγαγον αυτόν επί το βήμα, λέγοντες ότι παρά τον νόμον ούτος αναπείθει τους ανθρώπους σέβεσθαι τον Θεόν.» (εδ. 12,13). Αλλά πριν ν΄ανοίξει το στόμα του ο Παύλος για ν΄ανατρέψει, απολογούμενος, τις συκοφαντίες των Ιουδαίων, ο Γαλλίων, τυπικός Ρωμαίος πολιτικός, κατάλαβε αμέσως ότι η υπόθεση δεν τον αφορούσε και απέπεμψε τους Ιουδαίους λέγοντάς τους «ει μεν ουν ην αδίκημά τι ή ραδιούργημα πονηρόν, ώ Ιουδαίοι, κατά λόγον αν ηνεσχόμην υμών· ει δε ζήτημά έστι περί λόγου και ονομάτων και νόμου του καθ΄υμάς, όψεσθε αυτοί· κριτής γαρ εγώ τούτων ου βούλομαι είναι.» (εδ. 14,15). Έτσι, ο Παύλος ελευθερώθηκε από τους Ιουδαίους και έμεινε στην Κόρινθο συνολικά ενάμιση χρόνο, διάστημα κατά το οποίο ο Κύριος, αφού με ιδιαίτερη εμφάνιση σε όραμα τον ενίσχυσε και τον διαβεβαίωσε ότι κανένας δεν θα έβαζε χέρι επάνω του να τον κακοποιήσει, τον ευλόγησε στη συνέχεια μ΄ένα πλούσιο θερισμό ψυχών. Στην Κόρινθο ιδρύθηκε μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες εκείνων των ημερών, η οποία με τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητές της, έδωσε στον Παύλο την αφορμή να γράψει τις δυο Προς Κορινθίους Επιστολές που το περιεχόμενό τους βοήθησε και βοηθάει τόσο πολύ όλες τις εκκλησίες του Χριστού από τότε μέχρι σήμερα. Η φωτογραφία δείχνει το γνωστό ΒΗΜΑ που μέσα στον όλο αρχαιολογικό χώρο παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από Βιβλική άποψη, και είναι σημείο αναφοράς για τους χριστιανούς τουρίστες και επισκέπτες. 

 Οι Φίλιπποι ήταν μια πόλη αξιόλογη από πολλές απόψεις όταν ο απ. Παύλος τους επισκέφτηκε. Στην Τρωάδα της Μικράς Ασίας ήταν, με τους συνοδοιπόρους και συνεργούς του στη διακονία του Ευαγγελίου, όταν πήρε τη θεία κλήση να περάσει στη Μακεδονία και να κηρύξει κι εκεί τον Χριστό. Περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα από την παραθαλάσσια Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, προς την ενδοχώρα, ήσαν οι Φίλιπποι. Το προηγούμενο όνομά τους ήταν "Κρηνίδες", προφανώς από τις πολλές πηγές που υπήρχαν εκεί. Για την ονομασία "Φίλιπποι" επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι δόθηκε από τον Βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο, τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Λουκάς, συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων, μας λέει ότι ήταν εκείνη την εποχή "κολωνία", δηλαδή αποικία Ρωμαϊκή, πράγμα που σημαίνει πως οι πλειονότητα των κατοίκων τους ήταν Ρωμαίοι. Όπως συνήθιζε ο Παύλος, μόλις πάτησε το πόδι του στην πόλη άρχισε να ρωτάει αν υπήρχε εκεί συναγωγή των Ιουδαίων και πού ήταν. Φαίνεται πως ο αριθμός των Ιουδαίων και προσηλύτων στην πόλη δεν ήταν εκείνος που απαιτείτο για να λειτουργήσει και συντηρηθεί συναγωγή. Πληροφορήθηκε όμως ότι τα σάββατα κάπου στις όχθες του μικρού ποταμού Αγγίστα ή Αγγίτη μαζεύονταν κάποιες γυναίκες, Ιουδαίες και προσήλυτες μάλλον, και έκαναν προσευχή. Αμέσως η ομάδα κατευθύνθηκε προς το μέρος αυτό, όπου και πράγματι βρήκαν κάποιες γυναίκες προς τις οποίες άρχισαν να μιλούν για τον Χριστό. Από ανάμεσά τους ξεχώρισε η Λυδία, γυναίκα "σεβομένη τον Θεόν", που σημαίνει πώς είχε ασπασθεί τον Ιουδαϊσμό ενώ ήταν εθνική. Ήταν από τα Θυάτειρα της Μικράς Ασίας και πωλήτρια πορφύρας. Η λέξη πορφύρα έχει διάφορες έννοιες. Η πιο βάσιμη εδώ όμως είναι αυτή της βαθυκόκκινης χρωστικής ουσίας που παραγόταν από κάποιο είδος μαλακίου. Ποιοί λόγοι την έφεραν στους Φιλίππους δεν ξέρουμε, ούτε και είναι σημαντικό. Σημαντικό είναι το ό,τι επακολούθησε. Διαβάζουμε γι΄αυτή ότι "ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου" (Πράξ.Iς΄14). Έτσι η Λυδία, με την οικογένειά της, πίστεψε και βαφτίστηκε. Έγινε η αρχή της οικοδόμησης της εκκλησίας των Φιλίππων. Ακολούθησαν γεγονότα σημαντικά, όπως η απελευθέρωση της δούλης που είχε πνεύμα πύθωνος. από τον Παύλο στο όνομα του Ιησού Χριστού, που είχε ως συνέπεια το διωγμό και τη φυλάκιση του Παύλου και του Σίλα, ο σεισμός και η επιστροφή στον Χριστό του δεσμοφύλακα και του οίκου του, και ιδρύθηκε έτσι μια ζωντανή εκκλησία, για την οποία, από τη σχετική επιστολή, πληροφορούμαστε πως είχε ζήλο και αγάπη για τον Θεό και τους αδελφούς, και βοηθούσε σημαντικά τον απ. Παύλο στο έργο του. H εικόνα αριστερά δείχνει διαμορφωμένο τον χώρο στο ποτάμι όπου η παράδοση λέει πως έγινε η βάφτιση.

Εδώ βλέπουμε το ποτάμι που σκέπασε με τα νερά του, σαν σε υγρό τάφο, για μια στιγμή, τόσο τη Λυδία και τους όποιους άλλους αποτελούσαν τον οίκο της και την ακολούθησαν στην πίστη στο Χριστό και στο βάφτισμα, όσο και αμέτρητους άλλους πιστούς στους αιώνες που ακολούθησαν. Αν εκείνοι που βαφτίστηκαν και βαφτίζονται στον Ιορδάνη, έτσι από λόγους συναισθηματικούς, είναι αδύνατο να μετρηθούν, το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για όσους για τον ίδιο λόγο και σκοπό προτίμησαν ή προτιμούν τον Αγγίτη των Φιλίππων, με σημαντική, φυσικά, αριθμητική υπεροχή των πρώτων. Βέβαια σημασία δεν έχει πού βαφτίζεται κανείς, αλλά αν το βάφτισμά του είναι, πρώτα πράξη πίστεως και ομολογίας του Χριστού ως σωτήρα του, και ύστερα αν γίνεται με κατάδυση στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τη Μεγάλη Εντολή του Κυρίου, καί από λειτουργό που ενεργεί με την εξουσία κάποιας τοπικής εκκλησίας του Χριστού.

Κι αυτή η εικόνα δείχνει τον διαμορφωμένο χώρο της βάφτισης της Λυδίας. Οι εικόνες είναι στ΄αλήθεια υπέροχες. Μακάρι πολλοί απ΄αυτούς που ως απλοί τουρίστες ή περιηγητές επισκέφτονται τον τόπο, να σκέφτονται εκείνη τη θεία σκηνή και να προβληματίζονται οι ίδιοι για τη σωτηρία της ψυχής τους. Αξίζει, άπειρα αξίζει, να πιστεύει κανείς στον Χριστό και να τον έχει δεχθεί ως ατομικό του Σωτήρα. Εκείνος είπε: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς" (Ματ. ΙΑ΄28). Και:"Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάν. ε' 24).

Η Πάτμος είναι ένα από τα πολλά και ωραία νησιά της Ελλάδας και ανήκει στα Δωδεκάνησα. Εδώ εξορίστηκε από τις Ρωμαϊκές αρχές ο Ευαγγελιστής Ιωάννης "διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού" (Αποκ.Α΄9), που σημαίνει επειδή κήρυττε τον λόγο του Θεού και μαρτυρούσε για τον Χριστό! Η θάλασσα τον χώριζε από την απέναντι ασιατική ακτή όπου ήταν η Έφεσος και η αγαπημένη του εκκλησία. Εδώ όμως, στη σκληρή μοναξιά, τον επισκέφτηκε μ΄ένα ιδιαίτερο τρόπο ο Κύριος και του έδωσε τις θαυμαστές οράσεις που αποτελούν το περιεχόμενο του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής, της Αποκάλυψης, για το οποίο εμείς, και όλοι οι χριστιανοί από τότε μέχρι σήμερα, είμαστε βαθιά ευγνώμονες στον Θεό.