Όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα, καταγοητεύθηκα από ένα σωρό πράγματα. Η πόλη για μένα τότε ήταν θαυμάσια.Τα κτήριά της, νεοκλασικά, στολισμένα με αγάλματα και τόσα άλλα έργα τέχνης, στολίδια πραγματικά της πόλης, με γέμιζαν από θαυμασμό. Ύστερα ήταν και τα τόσα αρχαία αλλά και νεώτερα μνημεία, τι να πρωτοαναφέρει κανένας! Η Αθήνα ήταν και είναι γεμάτη από αριστουργήματα τέχνης, με κάποια κενά, όλων των εποχών. Ήταν το έτος 1947. Με νοσταλγία αναπολούμε εκείνη την Αθήνα που θυσιάστηκε, δυστυχώς, στο βωμό του μαμωνά.

Όλα αυτά όμως δεν μπόρεσαν να σβήσουν τη νοσταλγία για τα Γιάννενα που βασάνιζε την ψυχή μου. Εκεί πρωτογνώρισα "συνάθροιση", ανθρώπους της ίδιας πίστης, με αγάπη, πολλή αγάπη. Τους έβλεπα όλους σαν αγγέλους. Πνευματικά βοηθήθηκα πολύ. Δύο-τρία παιδιά της ηλικίας μου υπήρχαν και μ΄αυτά έκανα πολύ καλή παρέα, όπως, φυσικά, και με άλλα του σχολείου και της γειτονιάς. Υπήρχε ανθρωπιά τότε, όλα ήταν τόσο πιο όμορφα! Tι να πρωτοθυμηθώ! Αλλάζοντας λίγο τα λόγια του ποιητή, θα έλεγα "ήμουν σαν ένας αδερφός με τ'άλλα του σχολειού παιδιά". Σίγουρα θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι τα Γιάννενα είναι σήμερα μια εντελώς διαφορετική πόλη, αναπτυγμένη σε όλους τους τομείς. Με την απαράμιλλη ομορφιά της λίμνης Παμβώτιδας, και όχι μόνο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτε, όχι από άλλες ελληνικές πολεις μόνο, αλλά και από πολλές απ΄αυτές του εξωτερικού, που φημίζονται και ιδιαίτερα διαφημίζονται..

Η λίμνη των Ιωαννίνων, γιατί ως Παμβώτιδα φοβάμαι πως λίγοι την ξέρουν, εκείνη την εποχή έτρεφε όλη την πόλη με τα ψάρια της. Έβριθε απ΄αυτά. Κυπρίνια, γλίνια, μαρίτσια κ.ά., έτσι τα λέγαμε εμείς τότε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η πόλη δεν είχε κι άλλους σημαντικούς πόρους. Ήταν μια πόλη που έσφιξε από ζωή. Μαγαζιά παντού, μικροεργοστάσια, υπαίθριες αγορές, παζάρια, άνθρωποι όλων των κατηγοριών έρχονταν από τα χωριά τους για να πουλήσουν τα προϊόντα τους και ν΄αγοράσουν επίσης ό,τι τους χρειαζόταν. Θόρυβος, πολύς θόρυβος παντού. Τόσο διαφορετικά όλα από την ησυχία του χωριού που ήξερα, την οποία διέκοπτε μόνο πού και πού το λάλημα κάποιου πετεινού ή το βέλασμα κάποιου προβάτου ή το γαύγισμα κάποιου σκύλου. Τώρα, αυτά νοσταλγούμε, όλοι οι μεγάλοι, στο χωριό επιθυμούμε να γυρίσουμε, και όσοι μπορούν το κάνουν. Όμως για ένα παιδί, γεμάτο ζωή, όπως ήμουν εγώ τότε -παρά την πείνα της κατοχής, και τη στέρηση της κατοπινής μετακατοχικής εποχής- τα Γιάννενα ήταν μία υπέροχη εμπειρία. Θυμάμαι που, μαζί με άλλα παιδιά, πιάναμε πολλά ψάρια και με μεγάλη ευκολία, κάθε μέρα το καλοκαίρι, μιας και δεν είχαμε σχολείο, και επίσης θυμάμαι ότι τα νερά της λίμνης ήταν τόσο καθαρά που καθώς κολυμπούσαμε λίγο στα βαθιά μπορούσαμε και να πίνουμε! Αυτό κι αν ήταν!