Αλλά ας γυρίσουμε στην Αθήνα. Ανάφερα πιο πάνω πόσο εντυπωσιάστηκα από την ωραία μας τότε Αθήνα. Τώρα όμως έρχομαι στις εκκλησίες. Και το πλήθος και οι ποικιλία και ιδιαίτερα κάποιοι κήρυκες και κάποια κηρύγματα με ανέβαζαν στον ουρανό. Η αλήθεια είναι πως εδώ άκουσα κηρύγματα σωτηριακά. 'Αρχισα να ξυπνάω και να συνειδητοποιώ ότι ήμουν αμαρτωλός και είχα ανάγκη από τη σωτηρία του Χριστού. Ένα κήρυγμα σε μια συνοικιακή εκκλησία, Κυριακή βράδυ, μούδωσε τη χαριστική βολή. Το θέμα ήταν τα λόγια που είπε ο Ηλίας προς τον αποστάτη λαό Ισραήλ πάνω στον Κάρμηλον όταν έδινε τη μάχη με τους προφήτες του Βάαλ: "Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Κύριος είναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν' αλλ΄εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον." (Α΄ Βασ. ιη΄21). Παρόλο που η δική μου κατάσταση δεν ήταν ακριβώς αυτή, δεν χώλαινα μεταξύ δύο ή περισσότερων φρονημάτων, ωστόσο οι εκκλήσεις του Κήρυκα για απόφαση με άγγιξαν και φεύγοντας έλεγα μέσα μου: "Αυτό ήταν ακριβώς για μένα, δεν πάει άλλο, πρέπει να αποφασίσω, πρέπει να σωθώ. Πήγαινα στο γυμνάσιο, το ενιαίο γυμνάσιο των έξη τάξεων, που άρχιζε με την τρίτη και τελείωνε με την ογδόη, όπως θυμόμαστε όλοι οι παλαιότεροι. Πρέπει να ήμουν στην προτελευταία, δηλαδή την εβδόμη τάξη. Ήταν μέρες του Πάσχα, από το σχολείο είχαμε διακοπές. Μεγάλη Παρασκευή, οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα όπως πάντα την ημέρα αυτή. Για ποιό λόγο δεν θυμάμαι, αλλά είχα μείνει μόνος στο σπίτι. Συνήθιζα, όπως κάποια εποχή στη ζωή μας λίγο-πολύ όλοι κάνουμε, να σκιτσάρω, και η προτίμησή μου ήταν τα καράβια. Είχα κάποια μπλοκάκια και τα γέμιζα. Έτσι και τούτη τη φορά, σκάλισα τα χαρτιά μου για να βρω κανένα μπλοκάκι. Η αγάπη του Θεού όμως -και ανατριχιάζω καθώς το θυμάμαι και το αναφέρω- έφερε μπροστά μου ένα φυλλάδιο με τον τίτλο "Εάν αμελήσωμεν". Το πήρα στα χέρια μου και έρχισα να το διαβάζω με ζωηρό ένδιαφέρον. Είχε κυρίως δυο παραδείγματα.

   Το ένα έλεγε για ένα βοσκό που ενώ έβοσκε σε μια βουνοπλαγιά τα πρόβατά του, παρατήρησε, σε κάποια απόσταση, ένα άνδρα ξαπλωμένο μπρούμυτα στο έδαφος. Του κίνησε το ενδιαφέρον αλλά και την περιέργεια και κατευθύνθηκε προς τα κει. Βλέπει ένα κοστουμαρισμένο κύριο με το πρόσωπο στραμμένο στη γη να παρατηρεί μ΄ένα μεγεθυντικό φακό στο χέρι ένα αγριολούλουδο απ΄αυτά που αφθονούσαν τόσο στο μέρος εκείνο, που έδιναν το χρώμα τους στο τοπίο. "Με συγχωρείτε", ρώτησε με δισταγμό ο βοσκός, "τί κάνετε έτσι ξαπλωμένος εδώ, τί παρατηρείτε;" Και τότε ο κύριος εκείνος, που ήταν φυσιοδίφης, του λέει, "σκύψε και κοίτα". Και ο βοσκός έσκυψε, είδε, και άρχισε να σκουπίζει τα δάκρυά του! "Τι συμβαίνει, γιατί κλαις;", τον ρώτησε ο επιστήμονας. "Γιατί", απάντησε εκείνος, "σκέφτηκα πόσα τόσο όμορφα πλάσματα του Θεού καταπατώ κάθε μέρα με τούτα τα αγριοτσάρουχα". Και το φυλλάδιο συνέχιζε μεταφέροντας το παράδειγμα στον τομέα της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό, ρωτώντας: "Αναγνώστα, εσύ πόσες πολύτιμες ευκαιρίες που ο Θεός σου έχει δώσει για να μετανοήσεις και να σωθείς έχεις μέχρι τώρα καταπατήσει; Μήπως μπορεί να μη σου δωθεί καμία άλλη; Μήπως θα πρέπει να σκεφθείς πολύ σοβαρά το ζήτημα και να επικαλεσθείς το όνομα του Χριστού για να σωθείς αυτή τη στιγμή;". Συγκλονίστηκα στ΄αλήθεια. Όμως το φυλλάδιο συνέχιζε μ΄ένα ακόμη παράδειγμα εξίσου δυνατό. "Ένας αϊτός" ,έλεγε, "ήταν πάνω σ΄ένα πτώμα, στον ποταμό Νιαγάρα, με τα νύχια του γερά σ΄αυτό γαντζωμένα και απολάμβανε το γεύμα του". Το ποτάμι όμως έτρεχε, πήγαινε προς τον γνωστό αλλά και τρομερό καταρράχτη. Όταν έφτανε εκεί δεν υπήρχε ελπίδα για τη ζωή του. Έπρεπε να ξεγαντζωθεί από τη λεία του πολύ πρωτήτερα. Όμως ο αϊτός ήταν τόσο κολλημένος στο νόστιμο γεύμα του, που ούτε σκέψη να το αφήσει πριν από την τελευταία στιγμή δεν έκανε.΄"'Αλλωστε, τα φτερά του ήταν τόσο δυνατά που θα τον ανέβαζαν αμέσως στα ύψη μόλις  έβλεπε τον κίνδυνο". Και πράγματι την πιο κρίσιμη στιγμή αυτό πήγε να κάνει, μόνο που παρόλες τις προσπάθειές του, τα νύχια του ήταν τόσο γερά γαντζωμένα στη λεία του που δεν μπόρεσε να τα ξεκολλήσει και να πετάξει, όπως υπολόγιζε, με αποτέλεσμα μαζί με τη λεία του, να παρασυρθεί από τον ορμητικό καταρράχτη! Και το φυλλάδιο κι έδώ συνέχιζε με τα ίδια σχεδόν λόγια όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα. "Αναγνώστα, μήπως και συ είσαι δεμένος με κάποια γνωστή αμαρτία, μήπως απολαμβάνεις πράγματα που μισεί ο Θεός, μήπως ενώ ξέρεις πως 'Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις' (Εβρ. θ΄27), εσύ πιστεύεις στο ψέμα του διαβόλου που σου λέει ότι έχεις καιρό γι΄αυτά, και ότι και την τελευταία στιγμή θα μπορέσεις να μετανοήσεις και να σωθείς; Η τελευταία στιγμή, η ευκαιρία η μοναδική που σού δίνει ο Θεός για να σωθείς είναι τούτη, τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Γονάτισε και επικαλέσου τον Κύριο, αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά!"

   Το Πνεύμα του Θεού μίλησε τόσο έντονα στην καρδιά μου με τα παραδείγματα και τα λόγια αυτά του φυλλαδίου, που έπεσα αμέσως στα γόνατα. 'Αρχισα να κλαίω, πολύ να κλαίω. Ο έλεγχος για τις αμαρτίες μου ήταν φωτιά, πρόγευση της αιώνιας κόλασης. Τη γνώση της σωτηρίας την είχα, αλλά μου έλειπε η πείρα. Δεν θυμάμαι τι είπα στην προσευχή μου, δεν θυμάμαι πόσο κράτησε εκείνη η προσευχή. Αυτό όμως που από τότε τίποτε και κανένας δεν μπόρεσε να βγάλει από μέσα μου ήταν το τι έννοιωσα. Βέβαια, και το ξέρω και το κηρύττω, πως δεν είναι αυτό που αιστανθήκαμε, αλλά Αυτός στον οποίο πιστέψαμε που έχει σημασία. Υπάρχουν πολλοί αναγεννημένοι χριστιανοί, πραγματικά σωσμένοι, που δεν αιστάνθηκαν αυτό που αιστάνθηκα εγώ, και άλλοι που ούτε θυμούνται πώς έγινε και πότε έγινε. Είναι όμως βέβαιοι ότι έχουν σωθεί γιατί έχουν πιστέψει στον Χριστό και έχει αλλάξει η ζωή τους. Εγώ όμως εκείνη την ώρα πλημύρισα από χαρά ανέκφραστη και ένδοξη. Ο ουρανός ήρθε πραγματκά μέσα μου. Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Έψαλλα και προσευχόμουν. Δόξαζα τον Θεό συνεχώς. "Αυτό ήταν", έλεγα, "τώρα πια δεν φοβάμαι την κόλαση, αναγεννήθηκα, είμαι παιδί του Θεού, έχω αιώνια ζωή", και έψαλλα: "Ναι μ΄έσωσε ο Χριστός, με έκανε ευτυχή, ευλογημένη η στιγμή, δόξα στον Λυτρωτή".